Toen een aantal jaren geleden de temperatuurknop van mijn oven afbrak, had ik alleen een klein stokje over waar ik wat aan kon draaien. Daarmee verviel de functie van de oven wat mij betreft. Voor een warme maaltijd gebruik ik de oven nog af en toe. Dat komt niet zo krap, een kwartiertje korter of langer of een graadje warmer maakt niet zoveel uit... Maar bij appeltaart en cake is het een heel ander verhaal. Daar smaakt zo'n fijn egaal zwart krokant korstje toch weer heel anders... Ook een beetje confronterend om de visite zo'n lekkere cake voor te zetten in de zwarte walmen uit de nog nadampende oven... want de motorloze afzuigkap hangt er ook alleen maar om stof te vangen - verder doet hij niets - nooit gedaan ook!!! Dan weet helemaal iedereen dat mijn keuken een paar kleine mankementjes is gaan vertonen...Toen van de week de zon begon te schijnen en mijn hulp iets zei over het fijne werk wat zij in haar eigen keukentje had gedaan bedacht ik ter plekke haar te vragen de voorraadkast in de keuken eens een lekkere sopbeurt te geven. Voor ik de deur uitging zei ik nog op de valreep: "Mocht er iets in staan over de datum dan zet je het maar even op de keukentafel hoor, dan kijk ik er vanavond wel even naar. Maar ik verwacht er niet zoveel van, volgens mij is het nog niet zo lang geleden dat ik daar naar heb gekeken..." Na een vermoeiende werkdag kwam ik thuis met de kinderen en stond er een hele lading pakken en aanverwanten op de keukentafel. Ik dacht nog in al mijn onschuld dat zij tijd tekort kwam en daarom niet meer alles terug kon zetten in de voorraadkast... Maar toch had ik al een gevoel in mijn lijf dat ik mezelf een 'beetje' voor de gek aan het houden was... De tafel moest worden leeggemaakt om er te kunnen eten en daar gingen alle verpakkingen door mijn handen oeps, slik, bloos, zweet, schaamschaam Al die verpakkingen waren over de datum... De voorraad was aardig geslonken en ter geruststelling moet ik aanvoeren dat de oven al jaren kapot is en de meeste spullen over de datum spullen voor de oven zijn Whahahahaha Vooral die cup a soup, champignonssaus en gehaktkruiden... Verder heb ik een enorme hekel aan verspilling, en een ander woord hiervoor kan ik niet bedenken.Enne,... zoete broodjes worden hier niet gebakken... zie linksboven...
In diezelfde kast zat in een oud blik een hele voorraad magneten. Stonden achterin de kast en dat was niet voor niets. Wat een verschrikkelijke rotdingen om schoon te maken - waarom heb ik het ooit bewaard... Nou, dat weet ik wel, ik heb het bewaard omdat ik denk dat ik daar iemand nog ooit eens een plezier mee kan doen... (en ik kan niet zo goed weggooien) En daar kwam ik achter... De kinderen vroegen zich af wat daar toch in dat gezellige, leuk gekleurde blik zat. De magneten!!!!En toen zaten ze natuurlijk ook in 'no time' op de koelkast... Die magneten leverden een paar flashbacks op. Een soort van jeugdsentiment. Bijna ongelooflijk dat je herinneringen hebt aan een keukenmagneet... Ik heb ze twee dagen laten zitten en ze daarna onder schooltijd laten verdwijnen neeeeeheeee, nog steeds niet weggegooid... zucht...
Lente kwam vandaag verdrietig uit school, een paar klasgenootjes hadden haar geplaagd. Op school werken ze in thema's en is er ook altijd een thematafel. Dan mag je dingen meenemen van huis of dingen die je vindt die met het thema te maken hebben en op de tafel leggen... Lente vond het een lastige... dit nieuwe thema... En ik, ik knap altijd op van de Lente, maar zij nu even nog niet... ze had liever een vlinder willen zijn...
Met Roos ben ik vanmorgen naar de orthodontist geweest voor een intake. Die orthodontist had bij het voorstellen alles al gezien. Toen had ze alleen haar naam nog maar gezegd en geglimlacht. Eerst een paar jaar een blokbeugel, met voor 's nachts een soort valhelm buitenboordding erbij. Daarna, wanneer zij klaar is met wisselen, een plaatjesbeugel zilverbekkie voor nog een langere periode. En uitleggen aan een kind van negen dat het over een jaar of vier vijf allemaal geweldig zal zijn om te zien is nu nog onoverkomelijk... Ik heb maar lekker niets gezegd - en de hele lading aangehoord...
Zij vindt het leven gewoon oneerlijk met haar bril, gehoorapparaten en dan ook nog een beugel...
Ik weet wat zij te bieden heeft, en dat heeft niets te maken met tijdelijke hulpmiddelen... nu moet alleen zij dat ook nog zo gaan ervaren...
Joey, die zich met zijn grote fantasie overal doorheen slaat, heeft op school natuurlijk ook het Lente-thema in de klas. Er ligt een heel pak werk te wachten om verzet te worden en het begint met het maken van een serieus opstel over:.... De Lente... En Joey zou Joey niet zijn als hij niet een heel serieus opstel zou gaan maken over 'zijn Lente' twee handen op één buik... Vanavond maakte hij een kladje en ik moet hem complimenteren - ik ben ervan gecharmeerd - maarja, ik ben natuurlijk de moeder - en hijzelf zit met zo'n inwendig tevreden uitdrukking op zijn gezicht te genieten wat de maandag hem gaat brengen, wanneer de juf het dictee leest... En als het niet goed wordt ontvangen zien we dan wel weer - Joey en ik ook - kan wel een duwtje hebben wat dat aangaat...(met z'n resultaten bedoel ik) alleen ik weet wat een verdriet het hem geeft als zijn flitsende idee niet zo goed binnenkomt... Maarja,.. wie niet waagt - die niet wint... enne,... je kop uit het maaiveld steken neemt altijd risico's met zich mee -
