donderdag 29 oktober 2009

...oude en nieuwe kleden...

Wij hebben vanaf dat Joey een baby was een prachtig, dik en zacht gehaakt kleed in huis voor de kinderen. Het kleed doet al jaren dienst voor verschillende doeleinden...



Soms gebruiken we het kleed op de (houten) vloer zodat de kinderen er lekker op kunnen spelen. Soms als sprei, wanneer iemand even op de bank ligt. Het kleed gaat mee met alle vakanties, dan gebruiken we het tijdens picknicken, tentje bouwen, enz.

In al die jaren is dat kleed herhaaldelijk gewassen en gedroogd. Het is gehaakt in stokjes en is gemaakt van restjes wol. Een kleed naar mijn hart... zeg maar...



Deze herfst, sinds het wat koeler is, hebben de kinderen het kleed weer naar beneden gehaald en de meeste tijd ligt het op de 'love seat'. Veelal met meer dan één persoon onder het kleed. Soms twee kinderen maar soms ook een ouder met een kind. Wanneer er weer sneeuw komt komende winter of het begint te vriezen dan gaan we ook de houtkachel weer gebruiken. En wanneer het laat begint te worden 's avonds dan is het ook heerlijk er lekker te zitten haken - met je benen onder het kleed - werkend aan een nieuw kleed!!!



Niet dat het 'oude' kleed geen dienst meer doet... dat is allemaal prima!!! Ik ben via een blog van iemand een 'soort van verliefd' geworden op een hexagon. Wil daar graag een sprei van maken. Nu ik de 50 hexagonnetjes ben gepasseerd wil ik laten zien hoe goed het gaat met haken. Ik vind het een bijzonder leuk kleed en in heeeeeele drukke periodes verplicht ik mezelf in ieder geval één hexagonnetje te doen per dag. Dan blijft de vaart er lekker in en ik denk dat ik met ongeveer 150-200 hexagonnetjes klaar ben. Dat is dus nog maar een maand of vijf ... hahaha...
1 keer per week, meestal op zondagavond, werk ik alles weer af, want als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel achteraf van een groot werkstuk het hele zaakje nog af moeten werken!!!
Ik ben trots op mezelf!!!
Ik heb besloten het nieuwe kleed voorlopig alleen als sprei te gebruiken - het is kwetsbaarder dan het 'oude' kleed, van (dunnere) katoen en er zitten aanzienlijk meer werkuren in. Nu eerst maar eens zien dat het af komt.
Ik schat in dat het op bed ligt in april 2010!!! Nog ongeveer 150 hexagonnetjes te gaan dus...

woensdag 28 oktober 2009

Nostalgie ten top...

Toen ik vanmiddag op mijn gemak de overdreven grote stapel folders doorkeek kwam ik ministeck tegen. Dat roept een goed gevoel bij me op. Toen ik de ministeck leeftijd had (en dat is ondertusen al meer dan 30 jaar geleden) was ik een 'echte' fan van ministeck!!! Ik dacht dat in de schuur daar nog een aantal dingen van te vinden zouden kunnen zijn.
Nadat ik een aantal spinnen en ander ongedierte had getrotseerd vond ik daar de sigarendoosjes van opa met ministeck.



Wat een nostalgisch gevoel kreeg ik daarbij. Hoe ik van mijn opa sigarendoosjes kreeg om daar de verschillende kleuren in te sorteren en te bewaren. Er was nog één werkje bij van een meisje bij een appelboom; Net zoals bij mijn opa en oma vroeger in de tuin. (Ik kwam er niet zo heel vaak - opa en oma woonden in Groningen en ik heb eerst een aantal jaren met mijn ouders meegevaren voordat wij ons vestigden in de Randstad.)



Gelukkig vinden lente en Roos het ook bijzonder leuk, kan ik met een goed excuus ook weer eens mijn hart ophalen. Onder het mom dat de meisjes geholpen moeten worden kan ik lekker ongeremd mijn gang gaan...
Lente heeft als eerste project deze eendjes samen met mij gemaakt.



Later ben ik begonnen de erg vergane sigarendoosjes weg te doen en de kleurtjes in een hobbydoos te doen. Natuurlijk gaan niet al die sigarendoosjes weg, dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen.
Er komen geen nieuwe sigarendoosjes meer bij. Opa leeft al jaren niet meer en tegenwoordig is roken 'not done', wat ik overigens een prima zaak vind. (Hoewel er een bepaalde geur rondom die sigarendoosjes hangt wat me in het geheel niet stoort, roept alleen meer nostalgische gevoelens op... Vanavond maar eens met mijn moeder (van 85) bellen - fijn over de 'goede oude tijd' kletsen.)
Het meisje bij de appelboom haal ik uit, kunnen de kinderen er weer wat anders van maken/mee doen.



Deze sleutel is het eerste project wat Lente helemaal alleen heeft gemaakt. Ik denk dat ik wel weet wat er op Lente haar sinterklaasbriefje komt te staan...

zondag 25 oktober 2009

...he made my day...

In de herfstvakantie had ik met m'n vriendin afgesproken om een dagje met de kinderen wat te gaan ondernemen. We hebben allebei kinderen in dezelfde leeftijd en gaan regelmatig in de vakanties wat doen met elkaar.
We zouden bij IKEA gaan ontbijten, winkelen en lunchen en daarna nog met elkaar gaan bowlen...



Deze foto is genomen toen wij al een keer in de file hadden gestaan ten gevolge van een ongeluk. Daarom in plaats van via de A16 via de A15 waren gereden en nu vlak voor het parkeerterrein van IKEA zijn. Natuurlijk moet de natuur zijn gang hebben en zijn wij best welwillend even te wachtten wanneer de familie zwaan besluit op deze plaats op deze tijd de weg over te steken omdat aan de andere kant het gras groener is... Mij is opgevallen dat zwanen een beetje onzekere beesten zijn. Wanneer de eerste zwaan bij de wegophoging komt gaat hij snel zitten... ook zwaan twee en zwaan drie doen dat dan... Waarschijnlijk even aan het overdenken hoe ze het probleem van die verhoging op de weg zullen oplossen... De dapperste van het stel gaat na een lange overdenking weer staan en gaat nog een poging doen... het lukt uiteindelijk... (Wij hadden verder geen haast ofzo, waren toch al laat, die twintig minuten van de zwanen maakt dan ook niet meer uit...) Dan zie je dat zwanen veel van schapen weg hebben want als er één over de wegophoging is volgen er meer... hahahaha!
Jammer dat wij pas aan ons fototoestel dachten toen de laatste al bijna bij de wegophoging was...



Zo dicht stonden we dus bij IKEA...
Uiteindelijk waren we helemaal niet laat want we waren nog eerder dan mijn vriendin met haar kids... hahaha...



's Middags bij het bowlen wilden de jongens dat de meisjes op één baan gingen zodat zij ook op één baan konden, zoals je kan zien aan de scorelijst...
Bij mij viel pas later het kwartje, de jongens wilden dat natuurlijk zodat ze lekker veel aan de beurt kwamen - met z'n tweeën op één baan...



De kinderen willen allemaal met dezelfde bal... dat is dus wachten geblazen. Voor ons niet zo'n probleem, als de kinderen maar zoet zijn...



Lente rust tussen haar beurten door uit op de grond, wil niet op een stoel zitten want op de grond kan ze alles beter in de gaten houden. (Ze draagt hier trouwens haar favoriete rokje van vorig jaar. Een door mijzelf gemaakte ballonrok naar een patroon uit een Knippie. Zodra dat rokje uit de was is wil ze hem weer aan... dat ervaar ik dan als een compliment van haar aan mijn adres...)



Wanneer Lente aan de beurt is moet je vooral goed opletten om precies te kunnen volgen hoe ze het doet... Ze draagt de bal met twee handen, loopt richting de baan, zwaait op de één of andere manier met één been, staat dan onstabiel op het andere been en doet dan ook nog iets met haar armen, maar hoe en wat precies heb ik niet kunnen ontdekken. Een foto daarvan ziet er dus zo uit... erg grappig om te zien...
...en uiteindelijk komt de bal altijd op de baan terecht en rolt met een heeeeeel langzaam vaartje naar de kegels... maar zoals al eerder genoemd... haast hebben wij niet...


Bij deze foto is geen onderschrift nodig...



Dit moment was voor mij het hoogtepunt van de dag. Ik heb tranen met tuiten gelachen... Joey wilde een foto van ons allemaal maken ter afsluiting van de dag. Uiteraard gingen wij met elkaar netjes geposeerd staan om een zo'n goed mogelijk resultaat te behalen... Komt er een man aan lopen die er bij gaat staan en zegt dat het onze wensdroom is om eindelijk eens met elkaar met zo'n prachtige vent op de foto te gaan...
Het was een waanzinnig moment... iedereen had erbij moeten zijn...
Het gaat natuurlijk over het geheel, iedereen een beetje uitgelaten, een beetje lacherig, dan is er een onbekende die iets zegt met een bepaalde gezichtsuitdrukking, op een bepaalde toon met een bepaalde houding...
Nou,.. HE MADE MY DAY!!!
(Toen ik het later aan een ander vertelde vond diegene er niets aan - wat het nog grappiger maakte allemaal...hahahahaha)

enne,... over creatieve dingetjes gaan we het wel weer een andere keer hebben...





zaterdag 17 oktober 2009

En de winnaar is ROOS....

De afgelopen twee weken is het kinderboekenweek geweest...
Ik en mijn kinderen zijn 'echte' boekenwormen. Vooral in een periode dat er veel aandacht voor is, ook op school, is het nog leuker om te lezen of om te worden voorgelezen.
Uiteraard was ook dit jaar weer een wedstrijd op school om een verhaal te schrijven passend bij het thema van dit jaar en dat in te leveren. De uitslag van deze wedstrijd vertellen ze dan tijdens het podium. Op de laatste dag van de kinderboekenweek waar ook de ouders bij zijn. Iedere groep doet 'iets' op het podium...



Hier is Lente op het podium, zij staat op de achterste rij met beide armen voor haar 'geheime' foto langs...



Joey zit in groep 7 en is de grootste uit de klas. Hij steekt met 'kop en schouders' boven alle andere klasgenoten uit.



Hier is Joey in aktie tijdens de opvoering van hun 'dingetje'...




Uiteindelijk gaan ze de prijs bekend maken - wie heeft het beste verhaal geschreven dit jaar???
Tot mijn verbazing komt Roos naar voren - op het podium bij de directeur (jammer dat het zo druk was en ik niet aan de andere kant kon komen om een foto te maken van haar voorkant...)




Toch nog een foto van de voorkant kunnen maken, maar aan het eind van haar optreden.




Hier staat Roos aan het einde van alle voorstellingen met haar prijs omhoog, trots te zijn, op haar gemak te poseren voor alle fotografen.
Ik had er geen idee van dat het door haar zelf gemaakte boekje zo in de prijzen zou vallen... direct na thuis komst heeft Roos haar vader gebeld om het verhaal te vertellen - iedereen die het horen wilde kreeg het te horen.
En toen zij klaar was met bellen en vertellen heb ik mijn eigen belrondje nog gedaan... hahaha...