woensdag 17 maart 2010

Vanmorgen stond de wereld even stil...


Vol ongeloof heb ik gisteren naar de televisie gekeken en gezien wat er gebeurde in de wijk waar wij wonen. Piekerend in bed hoe ik de kinderen zal vertellen morgenochtend dat 'Millie' is gevonden. Roos vertelde dat zij daar vorige week van het sporten naar huis was gelopen om 17.15 uur en daar dan voor de deur langs loopt met een vriendinnetje, op de dag van het verdwijnen. Dat wisten wij natuurlijk maar wij dachten dat zij dat nog niet als conclusie had bedacht... Wat gaat er soms in hun bolletjes om... En dat dat deze week een hele week geleden is, en dat ik weet dat vorige week de laatste week was dat zij alleen van/naar het sporten ging.

En dan op een dag als vandaag heb ik een vrije dag. En daarmee ook minder afleiding dan op het werk... Ik moet mezelf er toe zetten om de dag richting te geven.


Veel denkend aan dat meisje, dat in goed vertrouwen, op zijn verzoek, de buurman een handje ging helpen... een politie-agent nog wel...


En vandaag moet ik maar alle ramen zemen van binnen en van buiten, de kledingkasten uitmesten, de badkamer een grote beurt, nieuwe gordijnen naaien, de tuin snoeien en alles wat ik nog kan bedenken om niet te blijven hangen in wat is geweest.


Zoals Sandra medeblogster zei: Denk beter aan het meisje dan ook die 'gek'.



11 opmerkingen:

  1. Ik las het deze ochtend in de krant en denk er al de hele ochtend aan en ook aan jullie voor wie het zo dichtbij is. Toch is raken aan kinderen het aller- allerergste.
    Het is goed dat je bezig blijft en het zo van je af kunt "kuisen" (al gaat dat nog even doorgaan: het gaat nooit voorbij zoiets). Nogmaals veel sterkte in deze vreselijke dagen.

    Knuffel, Sandra.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. mijn hemel, ze is dus gevonden. Wat een drama. Ik heb het nieuws hier vanuit Frankrijk gevolgd.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En nu is het aan jullie dus om alles een plaats te geven. Wat moeilijk. Sterkte.
    (Ik dacht vanochtend vroeg al aan je, je had er vorige week al over geschreven)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mijn oudste zoon (13,5 jaar) kwam vanochtend geschrokken naar onze slaapkamer, hij had het net op het radionieuws op zijn slaapkamer gehoord.... en dat het een agent !! was!! Hij kon er niet over uit, een buurman en agent.... !! En bij jullie gebeurt dat nu allemaal zo dichtbij........ Heel veel sterkte met alles!!

    Groetjes, Collie

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Sterkte met het praten hierover tegen de kinderen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het is vreselijk. Voor de ouders en de familie, voor het meisje. Maar jullie zullen er ook wel behoorlijk van geschrokken zijn, zo dichtbij.... moeilijk hoor, om je eigen kinderen daar zo mee geconfronteerd te zien. Sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Waarom weet ik niet. Komt het door het sms-je? Komt het doordat het in de buurt is? Doordat het een meisje betreft met een leeftijd die je je zo goed voor kunt stellen? Ik weet het niet. MAar op de één of ander manier trof deze verdwijning ons meer dan andere zaken.
    Gisteravond hebben we met ongeloof de laatste berichten in de gaten gehouden. Vanmorgen was het eerste wat we deden de televisie aan zetten. Een koude rilling ging door ons heen. Later ook met de persconverentie. Details worden duidelijker, de rilling steeds groter...

    We moeten door, het leven gáát ook gewoon door. Maar één ding is zeker. Ook wij zijn (weer) een ietsiepietsie angstiger geworden...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. De wereld stond inderdaad even stil. Verschrikkelijk echt. Ik krijg er nu nog weer kippenvel van.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Er zijn geen woorden voor. Gewoonweg verschrikkelijk !!!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een verschrikkelijk drama was, nee is dit...

    BeantwoordenVerwijderen